Anatolij Golicyn. Rozdział 21. Ósma Operacja Dezinformacyjna. Wn

Kontynuacja kontaktów eurokomunistów z Sowietami
– nowa interpretacja eurokomunizmu 
Cz II
Wnioski i przypisy 

Konsekwencje dla zachodniej propagandy
Zidentyfikowanie eurokomunizmu jako operacji dezinformacyjnej, przynosi oczywiste konsekwencje dla zachodnich nurtów politycznych, oraz propagandy, zajmującej się komunizmem. Pomysły o nasilających się sporach i konfliktach pomiędzy przywódcami bloku komunistycznego a przywódcami partii eurokomunistycznych, są zgubne od samego początku, ponieważ nie ma żadnych konfliktów, ani nawet sporów. Zachodni antykomuniści, którzy sprzymierzają się z eurokomunistami w popieraniu wschodnioeuropejskich „dysydentów”, są nieświadomi tego, że tańczą tak, jak im grają ich przeciwnicy, gdyż wpadają w pułapkę komunistycznej prowokacji. Słabość tych ich przymierzy wyjdzie na jaw, gdy w finałowej fazie dalekosiężnej polityki nastąpi „liberalizacja” w Europie Wschodniej. Jednocześnie taką swoją postawą zwiększają oni prestiż eurokomunistów. Zachodnia polityka antykomunistyczna oraz propaganda mogą odzyskać swoją efektywność jedynie w przypadku, gdy będą działać w oparciu o zrozumienie źródeł, charakteru i celów dalekosiężnej polityki, jej strategii, oraz technik dezinformacji, stosowanych do ich realizacji.  

Wnioski  
Do roku 1969 stratedzy Bloku Sowieckiego zdobyli dekadę doświadczeń w kontrolowaniu i wykorzystywaniu sztucznych sporów pomiędzy przywódcami niektórych partii Bloku. Mieli także doświadczenie, płynące z kontrolowanego eksperymentu „demokratyzacji” w Czechosłowacji. Widzieli łatwość, z jaką Zachód pozwalał wprowadzać się w błąd, kolejno przy okazji każdej ich operacji dezinformacyjnej. Zaobserwowali, jak wizerunek zachodnioeuropejskich partii komunistycznych uległ poprawie, dzięki ich sprzymierzeniu się z dubczekowskim gatunkiem komunizmu, oraz poprzez ich „niezależne” stanowisko wobec interwencji Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1968. Chociaż eksperyment Dubczeka został doprowadzony do końca, było wystarczająco dużo czasu, by ocenić jego potencjalne znaczenie, jako środka wpływającego na kształtowanie zachodnich postaw wobec komunizmu. Skuteczność tego środka była donośna. W latach siedemdziesiątych stało się sensowne badanie potencjału sztucznych sporów pomiędzy europejskimi partiami komunistycznymi, których celem głównym było polepszenie ich przyszłych szans i wpływów. Takie spory w formie eurokomunizmu mogłyby pasować do wzorca, zaczerpniętego z innych operacji dezinformacyjnych. Eurokomunizm mógł być wspierany przez Rumunię i Jugosławię, „niezależne” państwa komunistyczne, mógł też być atakowany, zarówno przez Sowietów jak i Chińczyków. Wzajemna krytyka pomiędzy Sowietami i eurokomunistami przyczyniłaby się do oddalenia obawy społeczeństw Zachodu o wprowadzenie systemu sowieckiego do Europy Zachodniej oraz do potwierdzenia szczerości nawrócenia się eurokomunistów na zasady demokratyczne. Z kolei chińskie oskarżenia, że eurokomuniści wpadali pod wpływy socjaldemokratyczne, mogły w znacznym stopniu potwierdzać taki stan rzeczy. Z tak poprawionym wizerunkiem partie eurokomunistyczne mogły pozyskiwać nowych sprzymierzeńców wśród klasy pracującej, socjaldemokratów, drobnej burżuazji, inteligencji, kościołów i sił zbrojnych, a zatem mogły być zdolne do odgrywania bardziej wpływowej roli w całościowej strategii komunistycznej w Europie. Podobnie jak czechosłowacka demokratyzacja, eurokomunizm powinien być postrzegany jako eksperyment oraz próba generalna przed końcową fazą dalekosiężnej polityki. Zachód nie uświadomił sobie jeszcze jego pełnego potencjału.  

Cele eurokomunizmu
Poszerzenie już udowodnionych technik dezinformacji, przeznaczonych do działań w Europie Zachodniej, zamierzonych w celu zasugerowania opinii, iż partie eurokomunistyczne ewoluują w partie liberalne, niezależne i narodowe, miało prowadzić do:
● ukrycia koordynacji między partiami eurokomunistycznymi a blokiem sowieckim, odnośnie posługiwania się wspólną strategią na Europę;
● sugerowania dalszej dezintegracji międzynarodowego ruchu komunistycznego, a tym samym zmniejszenie odczucia zagrożenia przez świat niekomunistyczny;
● powiększenia możliwości partii eurokomunistycznych, ukierunkowanych na osiąganie wpływów i legalnej władzy, poprzez taktyki zjednoczonego frontu;
● przygotowania gruntu, w koordynacji z całościową polityką Bloku, pod przyszłościową „liberalizację” w Związku Sowieckim i Europie Wschodniej, oraz większą kampanię na rzecz rozwiązania NATO i Układu Warszawskiego i wycofania amerykańskiej obecności wojskowej z neutralnej, socjalistycznej Europy.
____________________________________________________________________________________
Przypisy do Rozdziału 21
¹ Leonard Shapiro, The Soviet Unionand „Eurocommunism”, (Związek Radziecki i eurokomunizm), Conflict Study no.99, London 1978, The Institute for the Study of Conflict. Niektórym hiszpańskim socjalistom również wydaje się, że eurokomunizm jest zwodniczym środkiem.
² Jako przykłady mogą służyć: World Marxist Review – Problems of Peace and Socialism no. 6, 1974, Prawda, z dnia 1 sierpnia 1975 r., oraz Nowoje Wriemja, nr 9 (1976).
³ L. Schapiro, The Soviet Unionand „Eurocommunism”, op. cit., str. 2.
⁴ Tamże, str. 5.
⁵ B. N. Ponomarjew, w artykule „The World Situation and the Revolutionary Process”, [w:] World Marxist Review – Problems of Peace and Socialism, no. 6 (1974): „...Odprężenie wzmacnia elementy nastawione realistycznie wewnątrz obozu burżuazyjnego, oraz pomaga odizolować bardziej reakcyjne siły imperialistyczne, ‘partie wojenne’, oraz kompleksy wojskowo-przemysłowe.”  
⁶ Paul Wilkinson, Terrorism: International Dimensions (Terroryzm: międzynarodowe wymiary), [w:] Conflict Study no. 113, London 1979, The Institute for the Study of Conflict.
⁷ Zob.: Kevin Devlin, „The Challenge of ‘Eurocommunism’”(Wyzwanie „eurokomunizmu”), [w:] Problems of Communism, Washington D.C., styczeń-luty 1977 r.
⁸ Encyklopedia (GSE), 1968, str. 480-481.
⁹ K. Devlin, „The Challenge of ‘Eurocommunism’”, op. cit., str. 3.
¹⁰ Schapiro, The Soviet Unionand „Eurocommunism” (Związek Sowiecki i „eurokomunizm”), op. cit., str. 8.
World Marxist Review – Problems of Peace and Socialism, no. 7 (1964), str. 1-2.
¹² Raboczij kłass i sowriemjennyj mir (Klasa robotnicza i współczesny świat), 1976, no. 4, jak cytowane w: Schapiro, The Soviet Unionand „Eurocommunism”.