Korzenie tego interesującego ciągu wydarzeń wyrastają z leninowskej teorii rewolucji i trockistowskiej koncepcji światowej hegemonii komunizmu. Polskie wydarzenia marcowe wyrastają z tego samego nurtu, a bezpośrednio były inspirowane kryzysem ortodoksyjnej myśli marksistowskiej po śmierci Stalina. Poszukiwania "nowych dróg" dla strategii komunizmu, rozgrzały bardzo ożywioną dyskusją w środowisku marksistowskich intelektualistów w Polsce, m.in. takich jak Adam Schaff, Leszek Kołakowski, ale także wśród czołowego aktywu politycznego, niosącego tradycję Komunistycznej Partii Polski w szeregach PZPR.
Kryzys po śmierci Stalina był bardzo poważny i odbił się intensywnymi próbami rekonstrukcji marksizmu i jego dostosowania do wymagań intelektualistów tamtych lat, tak jak ci intelektualiści wtedy świat postrzegali.
Były to różne ścieżki marksistowskiego rewizjonizmu. Wystarczy, że wymienię takie próby jak "holizm", strukturalizm Jean Piaget'a, różne prace Marcuse'a, egzystencjalizm Sartre'a, ale i ważny DLA ŚWIATOWEGO MARKSIZMU dorobek Adama Schaffa i Leszka Kołakowskiego.
W Polsce teoretyczna i polityczna dyskusja skoncentrowała się np. w Klubie Krzywego Koła, w innych ośrodkach "rozluźniających i organizujących". Polska dyskusja była doskonale umiejscowiona w międzynarodowym środowisku lewicowym, przy zachowaniu stałej możliwości bezpośredniego osobistego kontaktu i swobodnej wymiany myśli, ludzi i idei.
To środowisko nie było nigdy antykomunistyczne, ani dysydenckie, nikomu z nich, nigdy nic takiego nie przyszło do głowy.
Celem dyskusji było wypracowanie teorii i praktyki politycznej, realizującej marzenia "prawdziwych komunistów" o światowej rewolucji komunistycznej. Ten marzycielski i trockistowskii ruch komunistyczny, przez 13 lat po roku 1955, ewoluował, wykorzystując i inspirując spontaniczne ruchy kontestujące europejski i amerykański kapitalizm, wykorzystując i wchłaniając inspirowane przez sowieckie operacje specjalne rozmaite lewicowe i nie lewicowe środowiska akademickie i poza akademickie nurty myśli politycznej i społecznej.
Dla światowego komunizmu krytycznym momentem była wojna sześciodniowa w 1967 roku, która udowodniła czołowym politykom światowego komunizmu faktyczną anachroniczność i dysfunkcjonalność "realnego socjalizmu". Dyskusja ta przebiegała także w środowisku najwyższych władz sowieckich. Izraelski sukces w tej wojnie, dowódcy Armii Czerwonej traktowali jako osobistą klęskę, jako dowód niesprawności dotychczasowych strategii i po części sowieckiej techniki wojennej. W dyskusji przeważyły diagnozy twardego ugrupowania KGB, kierowanego przez Jurija Andropowa. Jurij Andropow był już wtedy opiekunem kariery Michaiła Gorbaczowa. Pokonani w tej dyskusji politycy i marszałkowie Armii czerwonej zginęli w katastrofie lotniczej w końcu 1967 roku.
Przyjęty wtedy program Jurija Andropowa zintegrował wszystkie prowadzone do tej pory międzynarodowe operacje GRU i KGB w celu:
a) kontynuowania długoterminowej infiltracji światowych elit intelektualnych, naukowych z zamiarem otwarcia sowietom dostępu do technik, technologii i najnowszych osiągnięć nauki światowej, kupowanych albo wykradanych, wszystko jedno jak, to powszechnie znana historia.
b) wykorzystywania tej infiltracji do realizacji marksistowskiej koncepcji światowej trockistowskiej rewolucji komunistycznej w rozwiniętych krajach kapitalistycznych.
Projekt ten był realizowany przez wspieranie i infiltrowanie wszelkich "antykapitalistycznych" europejskich i amerykańskich ruchów, hippiesów, lewaków, anarchistów, no i oczywiście partii komunistycznych, m.in. włoskiej i francuskiej jako najsilniejszych, ale i wielu lewicowych ugrupowań i nawet małych partii komunistycznych w innych krajach.
Silne sowieckie wsparcie europejskich antykapitalistycznych kontestacji, w środowiskach elit intelektualnych, studentów, hippisów, lewackich terrorystów doprowadził do poważnych zamieszek studenckich, wywołał trockistowską rewoltę, długo później tlącą się w całej Europie. Objawiła się ona jako słynna studencka wiosna m.in w Paryżu, Warszawie i innych ośrodkach akademickich, przekształcając się w długotrwałą działalność lewackiego terroryzmu i ekologizmu, ruchu, który dzisiaj dominuje europejskie i światowe elity.
Wydarzenia marcowe 1968 roku, należą do historii polskiego komunizmu i stanowiły ważny przyczynek do inspirowania fali europejskich ruchów poszukujących drogi do sukcesu światowej rewolucji komunistycznej.
Post scriptum:
Po tej fali europejskiej studenckiej wiosny, wykreowane przez tę rewoltę, lewicowe i lewackie elity przeniknęły do europejskich środowisk wpływu, władzy i polityki. Utworzyły one środowisko europejskiej międzynarodówki socjalistycznej, integrującej swoje strategie działania w doktrynie eurokomunizmu formalnie przypisywanej Komunistycznej Partii Włoch i osobiście jej Sekretarzowi Generalnemu Enrico_Berlinguerowi. W latach siedemdziesiątych XX wieku rozwojem idei nowego europejskiego domu zajmował się także Michaił Gorbaczow, bardzo poważnie...
Realistyczna ocena wydarzeń marcowych 1968 roku jest więc następująca:
Wydarzenia marcowe były epizodem w ewolucji polskiego ruchu komunistycznego, epizodem ułatwiającym w roku 1990 przejęcie przez polskich komunistów władzy, z rąk Solidarności.
Powyższy tekst jest skrótem artykułu,
który po raz pierwszy ukazał się w sierpniu 2007,
tam: http://michael.salon24.pl/26083,index.html
